زمانی برای افسوس

خیلی از ما با سری بازی های Resident Evil آشنا شده ایم و حتماً با آن ها خاطرات زیادی داریم. تا کنون نسخه های زیادی از RE راهی بازار شده و علاوه بر شماره های اصلی، شاهد این بودیم که Spin-offهای متعددی هم از این سری توسط Capcom راهی بازار شدند. این قسمت های جانبی طوری طراحی شده بودند که داستان خاص خود را داشتند و لطمه ای به داستان اصلی نمی زدند و در بسیاری از جهات می توانستند اطلاعات تکمیل کننده ای به بازیکنان بدهند که در درک بهتر نسخه های قبلی بسیار تأثیرگذار بودند. اما Capcom با معرفی Resident Evil: Operation Raccoon City به یکباره تغییر مسیر عجیبی در این دنباله ها به وجود آورد. بازی ای که هرگز نمی توان آن را یک Resident Evil دانست.

داستان

داستان بازی بین ماجراهای دو نسخه از بهترین شماره های این سری از بازی ها رخ می دهد. در این بازی به زمانی بین قسمت دوم و سوم می روید، اما اینبار دیگر لیان (Leon) یا جیل (Jill) را به عنوان شخصیت اصلی در بازی مشاهده نمی کنید. بازی شما را در نقش گروهی قرار می دهد که از سوی کمپانی Umbrella مأمور شده اند تا مدارکی که این کمپانی را متهم به فاجعه شهر راکون می کند را از بین ببرند. این گروه که USS Delta Team نام دارند، وارد یکی از آزمایشگاه های زیر زمینی Umbrella می شوند تا با کمک هانک (Hunk) بتوانند ویروس G را از دکتر ویلیام بیرکین (William Birkin) پس بگیرند. اما بیرکین که به ویروس آلوده شده، مانع این کار می شود. هانک با بیرکین مبارزه می کند و در همین حال گروه USS سعی می کنند تا مدارک مبنی بر دخالت های کمپانی Umbrella را از بین ببرند. در این بین با شخصیت های آشنای این سری از بازی ها نیز روبرو می شوید که درگیر شدن آن ها در ماجرای این بازی، به داستان اصلی این سری نیز لطمه وارد می کند. شخصیت هایی مانند لیان، شری و... را در بازی مشاهده می کنید که در ادامه بازی برای گروه USS مشکل درست می کنند. داستان بازی قصد دارد تا ماجرای پشت پرده وقایع راکون را بیان کند، اما نادیده گرفتن برخی از المان های داستانی مهم در نسخه های قبلی باعث شده تا داستان بازی به قسمتی بسیار ضعیف تبدیل شود.

گرافیک

بازی به وسیله موتور بازیسازی مخصوص استودیوی Slant Six ساخته شده است. گرافیک ORC در اندازه بازی های امروزی نیست و حتی نمی توان آن را درخور یکی از نسخه های Resident Evil دانست. گرافیک در سطح متوسط رو به ضعیف قرار دارد و همین موضوع ممکن است شما را از انجام این بازی دلسرد کند. در طراحی محیط ها و خلق مکان های مختلفی که در این بازی مشاهده می کنید، سعی شده تا المان های مرسوم سری RE در آن دیده شوند. محیط های تاریک، مکان های تخریب شده و هر المان دیگری که باعث می شود شما وجود آشوب را در شهر راکون احساس کنید، در بازی دیده می شوند، اما بی کیفیت بودن اشیائی که در محیط بازی مشاهده می کنید، بی کیفیت بودن بافت ها، ضعف در سایه ها و نورپردازی نه چندان خوب، باعث شده که این قسمت حرفی برای گفتن نداشته باشد. طراحی شخصیت های اصلی بازی نیز در سطح چندان خوبی قرار ندارند و کمبود چندضلعی ها (Polygon) به خوبی در آن ها دیده می شود. شاید تنها نکته مثبت بازی، طراحی نسبتاً خوب شخصیت های آشنای دنیای RE باشد. البته باید به این موضوع اشاره کرد که طراحی آن ها هنوز با کیفیت نسخه های قبلی فاصله زیادی دارد. جلوه های ویژه و افکت هایی مانند آتش، دود و... به شکل نسبتاً خوبی طراحی شده اند، اما در حالت کلی باید گفت که چندان خوب از کار درنیامده اند. در مجموع، با یک نگاه کلی می توان به این نتیجه رسید که ORC از گرافیک خوبی برخوردار نیست.

موسیقی/صداگذاری

موسیقی های بازی چنگی به دل نمی زنند و نتوانسته اند آن فضای مخصوصی که در سری RE وجود دارد را در این عنوان به وجود بیاورند. موسیقی احساس خوبی را در صحنه های اکشن به بازیکنان منتقل نمی کند و هیجان بازی را بالا نمی برد، اما از طرف دیگر، صداگذاری روی محیط بازی در سطح خوبی قرار دارد. افکت های صوتی و سر و صداهای مختلفی که در طول بازی می شنوید، از موسیقی های بازی بهتر شده اند و این موضوع حس خوبی را به وجود آورده است. صداگذاری روی شخصیت های بازی اصلاً در سطح خوبی قرار ندارد. دیالوگ های بسیار کلیشه ای برای شخصیت ها در نظر گرفته شده و صداگذاران نیز نتوانسته اند به شکل شایسته ای جای آن ها صحبت کنند. افرادی مانند دیوید کولی (David P. Cooley)، نیکا فاترمن (Nika Futterman)، اندرو کیشینو (Andrew Kishino) و رامون فرناندز (Ramòn Fernandez) کار صداگذاری روی شخصیت های بازی را انجام داده اند. این افراد در زمینه صداپیشگی تجربه نسبتاً خوبی دارند، اما نتوانسته اند روی شخصیت های بازی درست صحبت کنند.

گیم پلی

Resident Evil: ORC یک عنوان تیراندازی سوم-شخص است و دیگر خبری از المان های ترسناک در آن دیده نمی شود. یک تیراندازی تیمی که نه تنها بازی را جذاب نکرده، بلکه آن را به سری Left 4 Dead شبیه کرده است. همان طور که به آن اشاره کردیم، در این بازی به عنوان یکی از اعضای گروهی که در آن قرار می گیرید، دست به ماجراجویی می زنید. این عنوان را می توان یک اکشن معمولی نام برد که قسمت های هیجان انگیز خاصی در آن دیده نمی شوند. شاید حضور شخصیت های آشنای این سری در ابتدا جذاب باشد، اما با پیشرفت در بازی این موضوع نیز دیگر رنگ و بوی خودش را از دست می دهد. با انتخاب شخصیت های مختلف، روند گیم پلی بازی کمی تغییر می کند.

هر کدام از شخصیت ها دارای قدرت های خاص خودشان هستند که با استفاده از آن ها می توانید دشمنان را از بین ببرید یا اعضای سایر گروه ها را نابود کنید. زمانی که در یک بازی تیمی قرار می گیرید، باید از سوی هم تیمی های خود مورد پشتیبانی قرار بگیرید، اما هوش مصنوعی این عنوان بسیار ضعیف است و همین موضوع باعث می شود تا در بسیاری از قسمت ها به صورت تک نفره همه چیز را مرتب کنید و جریان بازی را به نفع خود رقم بزنید. بخش داستانی بازی واقعاً کسل کننده است و حالت چندنفره آن در حالت آفلاین به دلیل هوش مصنوعی بد، عذاب آور می شود. تنها یکی از بخش های بازی کهHeroes Mode  نام دارد، می تواند مورد توجه قرار بگیرد. در این بخش می توانید کنترل شخصیت هایی مانند لیان، کریس (Chris)، کلیر (Claire)، جیل، ایدا (Ada)، هانک و... را در دست بگیرید و با آن ها بازی کنید.

نتیجه گیری

بازی Resident Evil: Operation Raccoon City را می توان یکی از نسخه های نه چندان خوب این سری از بازی ها دانست. Capcom و استودیوی Slant Six عنوان خوبی را راهی بازار نکردند و با عرضه آن لطمه های زیادی به نسخه های قبلی وارد کردند. این بازی با استفاده از داستان نسخه های قبل نه تنها به موفقیت دست پیدا نکرد، بلکه طرفداران را نیز از خودش نا امید کرد. اگر از طرفداران این سری از بازی ها باشید، قطعاً این بازی شما را جذب خودش نمی کند.